اگر یک ولتاژ الکتریکی را در طول دو بِشر پر از آب اعمال کرده و آن‌ها را از همدیگر جدا کنید٬ اتفاق جالبی می‌افتد: آب با ایجاد پلی که ظاهراً از گرانش سرپیچی می‌کند٬ از یک بِشر به بِشر دیگر کشیده می‌شود. این پل‌های آبی ۱۲۰ سال پیش کشف شده‌اند، اما تابحال هیچ‌کس از اینکه چرا چنین پل‌هایی از هم فرو نمی‌پاشند اطمینان حاصل نکرده است. یک نظریه آن است که وقتی چنین ولتاژی اعمال می‌شود٬ با ایجاد یک تنش «دی‌الکتریک» که مانع افتادن پل می‌شود٬ مولکول‌های آب به‌خط می‌شوند. بحث دیگر آن است که تنش سطحی– تمایل به انقباض سطح آب به سمت داخل – باعث نگه‌داشتن پل روی هوا می‌شود.

اکنون محققان بر این باورند که پل‌های آبی بر دو راهبرد اتکا دارند. رضا نمین از دانشگاه صنعتی شریف و همکارانش پارامترهای مختلفی شامل ولتاژ٬ جریان و قطر چنین پل آبی را اندازه گرفته‌اند٬ سپس داده‌های بدست آمده را به یک شبیه‌ساز رایانه‌ای متصل کرده‌اند تا نیروهای درگیر در آن را محاسبه کند. نتایج این کار که ماه آینده در  Physical Review E منتشر خواهد شد، از این نکته پرده بر می‌دارد که تنش الکتریکی و تنش سطحی هر کدام حدود نصف وزن این پل آبی را تحمل می‌کنند.

محققان معتقدند نتایج این تحقیق به مهندسان در توسعه‌‌ی الکترو-وتینگ (electrowetting) کمک شایانی کند؛ روشی که در آن از الکتریسیته برای تنظیم چسبندگی سیالات به یک صفحه استفاده می‌شود٬ که انتظار می‌رود در نسل بعدی کتاب‌خوان‌های آنلاین مورد استفاده قرار گیرد.   

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: